به نام خالق هرچه است در آسمانها و زمین

ولادت پیامبر اعظم صلی الله علیه و اله و آغاز هفته ی وحدت را به همه ی مسلمانان و خوانندگان «صبح نزدیک» تبریک عرض می کنم.

می خواستم پیرامون انتظار مطالبی چند روی صفحه بیاورم، با نگاهی به تقویم کلا منصرف شدم و هفته ی وحدت را بهانه ی خوبی برای تبیین نظریه ی «اتحاد اسلامی» از نگاه حقیر دانستم.

به شخصه با نگاه بدی به این موضوع بزرگ شدم. نگاهی که همیشه این موضوع را برای حفظ قدرت عده ای یا محو کامل تشیع مترادف می ساخت. برگزاری مراسم نهم ربیع در پنهان و دامن زدن به مراسم فاطمیه در آشکار از نتایج خود به خودی این نگاه بود. در ابتدای ورودم به دانشگاه با همین نگاه وقتی به تابلوی بزرگداشت مراسم «ایام محسنیه» از سوی برخی از دانشجویان غیر همفکر(البته در آن زمان!) برخوردم بسیار تعجب کردم و با شروع اولین ایام فاطمیه در دانشگاه، به قول معروف، می خواستم مستقیم بروم تو دیوار! اما در بحث با همین افراد نمی توانستم از برخی از عقاید قبلی ام دفاع کنم و بعضا در چنین اوضاعی به جای مناظره به مجادله پناه می بردم!

تا اینکه کم کم توانستم گره های موجود در ذهنم پیرامون وحدت را باز کنم و به نظریه ای در این باب برسم. البته کتابی هم با عنوان «اتحاد اسلامی از دیدگاه شهید مطهری» هم چند سال پیش خریداری کردم اما آنهم به سرنوشت دیگر کتابهایم دچار شد و هیچ وقت خوانده نشد. بنابراین نظریه ی زیر تا حدود زیادی شخصی و برگرفته شده از شنیده هاست.

اختلاف بین مذاهب اسلامی به هیچ عنوان قابل انکار و (تا حدود زیادی) قابل حل نیست. از برخی عقاید که عوام شیعه به سنی یا بالعکس نسبت می دهند باید گذشت و منظور از اختلاف در این نوشته، اعتقاد مستدل در هر یک از مذاهب اسلامی است که مورد عقیده ی بزرگان آنها بوده و قبول یا عدم آن موجب دخول یا خروج از آن مذهب می گردد، است که در سایر مذاهب مورد قبول نباشد.

از نظر حقیر به بهانه ی وحدت مسلمین، تاراج سرمایه های مادی، دشمنی آمریکا و اسراییل و ... نمی توان مسلمانان، اعم ازشیعه و سنی، را مجبور به قبول عقاید یکدیگر و یا ما بین آنها کرد. زیرا همانطور که ذکر شد قبول یا رد این مباحث اختلافی باعث دخول و یا خروج از مذهب است و از دیدگاه هرکدام باعث سعادت و یا شقاوت ابدی!

باید اذعان داشت که سنی عقاید شیعه را انحرافی می داند و بالعکس. بنابراین نباید انتظار داشت برای چند روز فانی دنیا آدمی (سنی یا شیعه) لگد به بی نهایت آخرت خود بزند.

هدف از وحدت « ائتلاف» است نه « یکسان سازی». و این همان چیزی است که بسیار قبل تر از امثال سید جمال – با اهداف بالا- علمای بصیر و متدین سنی و شیعه به دنبال آن بودند. یعنی اینکه چه بخواهید و چه نه شما با هم در یک محدوده زندگی می کنید و مقدار زیادی عقاید و مقدسات مشترک دارید که اینها قهرا یک سری منافع مشترک ایجاد می کند. خیلی سخت نیست برای یک شیعه یا سنی که به او گفته شودتو عقاید خود را داشته باش ولی با دیگر برادرانت طبق رفتار اسلامی رفتار کن؛ همان طور که پیامبر با پیروان دیگر ادیان رفتار می کرد.اصلا این یکی از اصول قرآنی است. جنگ با غیر مسلمانان زمانی رخ می دهد که علیه منافع مسلمین و اسلام دست به اقدام آشکار زده اند و تا قبل از آن هر گونه تعرض به آنها از نظر هم شیعه و هم سنی غیر قابل قبول است؛ وانگهی ما مسلمانان نزدیکی های بیشماری هم به یکدیگر داریم.

و در انتها یک سوال اساسی باقی می ماند:«تکلیف حق و حقیقت چه می شود؟»

قبل از پاسخگویی به این سوال باید مشخص شود که حقیقت در عالم یکی است و از منظر عقل هم درست بودن دو گزاره ی متناقض محال است. از طرفی هم دیده می شود که گاه در مذاهب مختلف اسلامی حرف هایی زده و اعمالی تجویز می شودکه با هم متناقض اند و هر مذهبی بر این باور است که فقط با اعتقاد به این حرف ها و عمل به توصیه ی آنها می توان به رستگاری رسید. پس تنها یکی از این راه ها درست و موجب رستگاری است.

پس با توجه به نکته ی بالا برای پاسخ به سوال فوق در دو حوزه می توان بحث کرد. اول وظیفه ی هر شخص مسلمان و دوم جامعه ی مسلمین به خصوص علما.

در مورد اول همه ی مسلمین ( در ابتدا بنده ی حقیر) باید به صورت تخصصی و با وقتگذاری مناسب در مورد صحت اعتقادات و اعمال عبادی خود تحقیق کند. الحمد لله هم کتاب در این مورد زیاد نگاشته شده و هم اینترنت در دسترس همگان است.

در مورد دوم هم حقیر بر این نظرم که بحث هایی دقیق در حوزه ی اختلافات به دور از هیجانات، تعصبات کورکورانه و موضوعِ انگلیسیِ تکفیر در محیطی نخبگانی و نه در عرصه ی عام جامعه صورت گیرد و نتایج آن که حتما نقش مهمی در سعادت و شقاوت مسلمین دارد به اطلاعشان برسد.

امید که مسلمانان با اتحاد و همدلی خود راه پیشرفت و سعادت بپیمایند و آماده ی ظهور مهدی عجل الله فرجه - که از مشترکات میان تمام مذاهب اسلامی است- بشوند که رضایت پیامبر اعظم صلی الله علیه و اله هم بی گمان در همین است.

و العاقبه للمتقین