به نام خدا

هفته ی گذشته به دلیل پی گیری یک نامه پشت در اتاق مدیر امور فرهنگی دانشگاه ایستاده که نه نشسته بودم و غرق در افکار خودم ( در این فکر ما هم همه چیزی پیدا می شود از مشکلاتی که به من مربوط می شود یا آنی که نمی شود!).

در همین اثنا بود که دو تا خانم با قیافه هایی که معلوم بود دانشجو نیستند چون اگر بودند جلوی در، حراست نمی گذاشت وارد شوند ، اما نتوانسته به اینها چیزی بگوید!(البته بماند که همان صورت های ساده بعد از ورود به دانشگاه تغییر خواهند کرد چون آن حراست فقط دم در هستند نه داخل!)

از تعجب ما چیزی نگذشته بود که آن دو خود را معرفی کردند که ما از بنیاد ایرانشناسی هستیم از زیر مجموعه های نهاد ریاست جمهوری و ریاست عالی ما هم خود رییس جمهور می باشند! البته ریاست الآن ما خود معاون اول هستند.

اما کارشان چه بود؟ یک سری پوستر لمینت شده آورده بودند به تعداد زیاد برای چسباندن در همه ی دانشکده ها برای مسابقه ی عکاسی! از این بگذریم که این کارها را کانون ایرانشناسی خودمان هم انجام می دهد، اما این همه خرج برای زمانی تقریبا دانشجویی در دانشگاه نیست واقعا اسراف بیت المال نیست؟

امیدوارم که مسئولینی که بالا از شان اسم بردم از واقعه خبر نداشته باشند چون...

سخن مشهوری در ذهن دارم که فکرم این است که از روایات باشد که مردم بر دین حاکمانشان هستند ؛پس اولین کار فرهنگی و موثر ترینشان البته تذکر به مسئولین است و نوشتار بالا از جمله ی ادای به این وظیفه بود.

والعاقبه للمتقین

به نام خدا

دیشب (یعنی چهار شنبه شب) حاج آقا پورسید آقایی مدیر مرکز آینده ی روشن در شبکه ی چهار سیما راجع به انتظار و مسایل مربوط به آن صحبت می کردند.

در آخر برنامه روایتی نقل کردند که آه از نهاد من درآورد، دیگر نتوانستم جلوی خودم را بگیرم و اشک از دیدگانم را جاری ساخت. از منبعش نپرسید که در برنامه ی زنده اعلام شد و در خاطر ندارم.

مادری پیش امام صادق علیه السلام آمد و عرضه داشت که پسرم خیلی وقت است که برای مسافرت از خانه بیرون رفته و «طال غیبته» و بازنگشته است. حضرت مادر جوان را به صبر دعوت کردند و از او خواستند که به خانه اش برگردد.

روز دوم دوباره مادر جوان شکایت هجران جوانش را پیش امام صادق علیه السلام برد و دوباره از آن حضرت دعوت به صبر شد.

اما روز سوم این گونه بهه پایان نرسید. مادر جوان بعد از اینکه از حضرت شنید که برو صبر که خدا صابران را دوست دارد، طاقتش طاق شد و نتوانست دیگر جلوی خود را بگیرد، داد و بیداد که دیگر کارد به استخوانم رسیده دیگر نمی توانم تحمل کنم و ... که ناگهان حضرت امام صادق علیه السلام گفتند که برو خانه همین حالا جوانت از راه رسیده است. زن متعجب شد که خدایا یعنی چه؟ ولی خب امام معصوم که دروغ نمی گوید. به خانه رفت و جوانش را دید !تعجبش چند برابر شد پیش حضرت برگشت که مگر بعد از پیامبر بر کسی هم وحی می شود؟ امام صادق علیه السلام فرمود که خیر اما این سخن از پیامبر هم نقل شده که هر زمان کارد به استخوان منتظری برسد خدا فرج او را می رساند.

دید بعضی جاها می نویسند بدون شرح !!!!

نیمه ی شعبان مبارک

والعاقبه للمتقین

به نام خدا

بالاخره امتحانات دانشگاه تمام شد و یک ترم سرشار از معنویت و تهی از درس(!) به پایان رسید. از طرفی به اولین نیمه ی شعبان این وبلاگ هم رسیدیم.این شد که در نوشتار زیر (بعد از مدتها !!!) به یک سوال متداول خواهم پرداخت.

آثار و فواید امام غایب:

باید در نظر داشت که این سوال بیشتر در این اواخر و بعد از پروژه ی عرفی سازی مقام امامت بیشتر در میان مردم به مسئله ی لا ینحل تبدیل شد.

در این سلسله ی عملیات روانی بیشتر به این سوال پرداخته شد:»که نبود امام چه مشکلی به وجود می آورد؟« و تا جایی رسید که عده ای بر این باور رسیدند که تکنولوژی مقام امامت را تعطیل می کند.و در اتفاقی بسیار جالب برای این گفته ی خود مثالی هم می آوردند که در آن قسمت زندگی امام رضا علیه السلام که در دوران قحطی ایشان نماز خواندند و باران آمد و مشکل مردم حل شد؛ امروزه از باران مصنوعی استفاده می شود.

ولی آیا به راستی آثار و برکات وجود امام همین باریدن باران و شفا دادن مریض است؟

اینجاست که به مشکلی پایه ای تر بر می خوریم و آنهم معرفی مقام امام است. یعنی همان جایی گفتیم علم در مقابل دین قرار گرفته و انسان سنتی برای حل مشکلاتش چون با علم و دلیل پدیده ها آشنا نیست؛ به سراغ امام می رود. البته کسی منکر کراماتی که از ائمه نقل شده نیست و از اینها به عنوان «فواید بالعرض» امام یاد می شود.پس واقعا نقش اصلی امام در جهان هستی چیست؟

علامه طباطبایی در المیزان بیان می دارد که قرآن برای انسان دو نوع حیات متصور است:حیات انسانی و حیات حیوانی. در منطق قرآن انسان با امام است که از حیات حیوانی به حیات انسانی می رسد.به معنای صریح تر انسان بدون امام –هرچند متمدن و صاحب تکنولوژی-حیوانی ناطق است.

برای مثال در زمان حرکت امام حسین علیه السلام از مکه کسانی که به طمع رسیدن به حکومت و زندگی حیوانی صرف در اطراف ایشان جمع شده بودند؛ به محض اینکه شرایط کمی سخت دیدند امام را رها کردند. اما عده ای هم بودند که فقط به خاطر شخص امام به دنبال او از مکه راه افتادند و حج خود را شکستند و از کعبه ی سنگی به سوی کعبه ی زنده و اصل وجودی آن رفتند. و این است حیات طیبه و انسانی.معیت امام اول و آخر سعادت است.

درست مثل داستان حضرت موسی که بنی اسراییل تا زمانی که با حجت الهی بودند در سخت ترین گرفتاری ها و بن بست ها راه را پیدا کرده و نجات پیدا می کردند، اما درست زمانی که از حجت الهی روی برگرداندند در یک زمین 40 سال سرگردان می شوند.

پس این که عده ای معتقدند که امام زمان علیه السلام شخصی است که به همراه خانواده ی خود در جزیره الاخضرا نشسته کاری انجام نمی دهد غیر قابل باور بوده و ما بر این عقیده ایم که ایشان پرکارترین شخص عالم اند؛ درست شبیه داستان خضر و موسی.

و در نتیجه ی کلی بحث می توان گفت که انسان را بدون امام نمی توان تصور کرد.

نیمه ی شعبان مبارک

والعاقبه للمتقین