به نام خدا

پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله در روز غدیر اینگونه فرمودند :»قَدْ بَلَّغْتُ ما أُمِرتُ بِتَبْلیغِهِ حُجَّةً عَلى کُلِّ حاضِرٍ وَغائبٍ وَ عَلى کُلِّ أَحَدٍ مِمَّنْ شَهِدَ أَوْلَمْ یَشْهَدْ، وُلِدَ أَوْلَمْ یُولَدْ، فَلْیُبَلِّغِ الْحاضِرُ الْغائِبَ وَالْوالِدُ الْوَلَدَ إِلى‏ یَوْمِ الْقِیامَةِ.« و اکنون مأموریت خود را انجام میدهم تا حجت بر هر شاهد و غایب و یا حتی به دنیا نیامده باشد، تمام شده باشد. پس لازم است این سخن را حاضران به غایبان و پدران به فرزندان تا روز رستاخیز ابلاغ کنند.

پیامی که ابلاغش با کل رسالت پیامبر برابری می‌کرد، باید توسط ما به گوش جهان سپرده بشه! نه اینکه خدا نتونه این کار رو انجام بده؛ که خدا قادر مطلقه! خدا اینجوری می‌خواد به این وسیله، ما یه تکونی بخوریم و برای خودمون کوله باری فراهم کنیم.

پیامبر اکرم در حدیثی زیبا می‌فرمایند:»قطعا در طول عمرتان زمان‌هایی است که نسیم رحمت خدا بیش از زمان‌های دیگر می‌وزد، هشیار باشید و خود را در معرض آن قرار دهید.«

مطمئن باشید این ایام از همان‌هاست و اگه دیر جنبیدید بعدا ضرر میکنید

نگید نگفتی ها!!!! :)

و العاقبه للمتقین

به نام خدا

در آخرین روزهای سال دهم هجری، پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله به عموم مسلمانان اعلام کردند که خود را برای حج آماده کنند. در اثنای این سفر، هر جا که فرصتی به دست می آمد برایشان سخنرانی می کردند و از دوران پس از خود و اینکه هدایت جامعه‌ی اسلامی به سوی هدایت و رستگاری باید چگونه باشد، می گفتند. دیگر بر همگان آشکار شده بود که این ایام، روز‌های آخر عمر ایشان است.

پس این چند روز از نظر زمانی دارای اهمیت خاصی بود؛ زیرا پیامبر که وظیفه ی هدایت نوع بشر را تا پایان تاریخ بر دوش خواهند داشت، حتما با توجه به جمعیت زیادی که جمع شده بود، می‌خواستند از ادامه ی این راه پرفراز و نشیب بگویند. به همین منظور پس از انجام فریضه حج و در راه بازگشت فرمان توفق صادر کردند. همه باید صبر می کردند تا کسانی که عقب مانده بودند برسند و دیگرانی که جلوتر رفته اند بازگردند. از جهت مکانی هم نقطه ای استراتژیک برای این کار انتخاب شد؛ صحرای جحفه کنار غدیر خم...مکانی بی آب و علف با آفتابی سوزان که پس از آن امت اسلامی از هم پراکنده و هر کدام راهی سرزمین خود می شدند.

از طرفی اتفاقات عجیبی ، مانند توطئه‌ی ترور پیامبر پس از جنگ تبوک، در طول ای چند سال و یا حتی در میانه‌ی سفر افتاده بود. این حوادث نشان از آن می داد که عده ای برای پس از آن حضرت نقشه کشیده اند و نمی‌خواهند خدا و پیامبرش خود برای آن دوران تصمیم بگیرند.

رسول مهربان خدا در شرایطی که ذکرش رفت به سخنرانی پرداختند تا مُهر تکمیل رسالتشان را از خدا دریافت کنند و پازل دین خدا را، که از روز مبعث شروع شده بود،  با آخرین و البته مهم ترین قسمتش به پایان ببرند... «امامت»

در اهمیت این جایگاه همان بس که طبق صریح آیات قرآن، ابراهیم خلیل بعد از مقام نبوت و با طی آزمایشاتی سخت به مقام امامت رسید. همچنین زمانی که از خدا درخواست کرد که این مقام به فرزندانش نیز برسد، در جواب شنید که «پیمان من به ستمکاران نمى‏رسد (و تنها آن دسته از فرزندان تو که پاک و معصوم باشند شایسته این مقامند)» بقره142

اما امام کیست؟

در حدیث بلندی  از امام رضا علیه السلام در مورد مقام امام آمده است: «مقام امامت گرانمایه تر و ژرف تر از آن است که مردمان با خرد‌های خود بتوانند به آن برسند یا با اندیشه های خود از آن آگاه شوند یا امامی را به گزینش خویش اختیار کنند...

نماز، زکات، روزه، حج، جهاد، فراوانی غنایم و صدقه ها، اجرا شدن حدود و احکام و پاسداری از مرزها با او تحقق پیدا می کند.

او امین خدا در میان آفریدگان ، حجت خدا بر بندگان ، چانشین خدا در عالم و دعوت کننده به سوی خدا و دفاع کننده از حرم او است.

او ازگناه پاک و ازعیب تهی است. وی بارگران امامت را بر دوش دارد، از سیاست آگاه و اطاعت از او واجب است.

او برپادارنده فرمان خدای عزوجل و نصیحت گوی بندگان خدا و پاسدار دین اوست.»

امام دوران ما هم مهدی موعود عجل الله فرجه است؛ او در میان ماست، در بازارهای ما قدم می‌زند و از لحظه لحظه‌ی ما آگاه است، که اگر این گونه نبود دشمنان ما را نابود می کردند. در این مورد در راوایات آمده است، شخصی از یک محله فقیر نشین که اتفاقا از نواصب بودند (یعنی از دشمنان و حتی بالاتر از آن، به ائمه علیهم السلام توهین لفظی می‌کردند) عبور می کرد. دید که یکی از ائمه کیسه های خرما بر دوش گرفته و بالای سر هرکدام کیسه ای قرار می دهند. خود را به ایشان رساند و گفت مگر نمی‌دانید این‌ها کیستند؟ اینها دشمنان شما هستند! فرمودند اگر دوست ما بودند که وظیفه ما سنگین‌تر بود...

اما آیا همان قدر که ایشان به یاد ما هستند، ما به یادشان هستیم؟ در روز چه مقدار از زمانمان را برای ایشان صرف می کنیم؟ چقدر زندگیمان رنگ بوی ایشان دارد؟ چه مقدار سعی داریم که به ایشان نزدیک شویم؟

و العاقبه للمتقین

(سرقتی ادبی از دوست خوبم آقای مهدی وزیرزاده)

بسم الله الرحمن الرحیم

بعد از گذشت چند روز از جدی شدن تهدادات امریکا علیه سوریه، امروز همون طور که خودتون بهتر از بنده خبرها رو پی گیری میکنید خبر رسید که آرایش نظامی آمریکا داره به صورت جدی تری پی گیری میشه!

تا حدی که قرار شده بود اوباما امشب با مردمش به طور زنده صحبت بکنه!

از دیگر تحولات ارایش گرفتن ناوهای امریکایی و همینطور هواپیماهاشون در ترکیه بود!

روسیه میگه ادعای استفاده ی دولت از سلاح شیمیایی یاوه گویی محضه!

از یه طرف این ور بکش، از اون ور ....!

قبل از اینکه مطلبم رو کامل کنم، بزارین مطلبی رو که امشب بعد از خودن نظر آخر اوباما شنیدم براتون بگم!

یاد جنگ خندق افتادم!

جنگ احزاب!

جنگی که با پیمانشکنی و آتیش سوزاندن یهودیان شروع شد.

جنگی که با متحد شدن شر بر علیه حق شکل گرفت.

جنگی که خود خدا فرمود:

" ای کسانی که ایمان آورده‎اید، ‌نعمت خدا را بر خودتان به یاد آورید، در آن هنگام که لشکرها(ی عظیم) به سراغ شما آمدند، ولی ما باد و طوفان سختی بر آنها فرستادیم، و لشکریانی که آنها را نمی‎دیدید[1] (و به این وسیله آنها را در هم شکستیم) و خداوند به آن چه انجام می‎دهید بینا است.»

جنگی که خدا نتیجه ی نهایی اش رو از قبل تعیین کرده بود!

جنگی که خود خدا نفاق و ترس رو در دل بانیانش روشن کرد!

جنگی که سلمان فارسی طراح استراتژیش بود!

و جنگی که مولاعلی علیه السلام باید می اومد تا تمومش کنه!

فکر نمیکنم لازم باشه به شباهت ها بنده اشاره کنم خودتون فهمیدید تا الان!

ولی باز برای روشن شدن بهتر!

آلمان در همون روزهای اولیه جنگ کنار کشید به بهانه انتخابات!

انگلیس خبیث در یک کلام ترسید!

اردن پا پس کشید!

ایتالیا روفت طرف روسیه! حتما منفعتی دید! یا در ما یا در اونا!

فقط ماندن کسانی که واقعا با اسلام و انسانیت مشکل دارند!

سعودی هایی که حلال خدا رو حرام کردند و حرام رو حلال! صیغه و جهاد نکاح!

شیر بچه های عرب و فارس استراتژی های جنگیشون رو کنارهم گذاشتن!

کهنه پیرها هم فکرهاشون رو روی هم!

فکر کنم دیگه بدونید تکیف فرمانده اصلی جنگ! و سلمان زمانه چیه!

ولی...!

ولی هنوز جای کسی خاکیه!

جای علی!

جای علی و یافرزند علی و یا فرزندان علی شاید خالیه!

شاید سید علی!

شاید سید حسن!

و شاید ....!

نمی خام خیلی خیال پردازی کنم ولی به این اطمینان دارم!

خلایق هرچه لایق!

علی زمان ما علی است که ما قدرش را بدانیم!

شاید خود حضرت و یا یکی از منسوبانش!

یادمان نرود علی زمانه مردمش را نفرین کرد که گیر معاویه ها و یزیدها افتادند!

شاید آخر این جنگ به خوشی جنگ خندق نباشه!

ولی این مهمه که ما سربازان بهتری باشیم برای فتح مکه!

و من الله توفیق

یا علی(ع)

یا حسین(ع)

به نام خدا

وقتی به موضوع مهدویت دقیق می شوم، چند سوال برایم خیلی پررنگ می شود. اول اینکه چگونه ممکن است اوصافی که از دوران بعد از ظهور به ما رسیده تحقق بخشد؟ و اینکه چرا پیاده سازی عدالت این همه به تاخیر افتاد؟

بالاخره این گزاره هایی که در مورد آن دوران از طریق روایت های صحیح شیعه به دست ما رسیده قابل چشم پوشی نیست. از گسترش عدالت، فراوانی نعمت و آبادی زمین، دگرگونی زندگی و ایجاد رفاه و مهم تر از همه ایجاد حکومتی گسترده تر از حکومت سلیمان و ذی القرنین علیهم السلام. از طرف دیگر بسیاری از روایات دوران سیاه قبل از ظهور تصویر شده، که تا حدود زیادی از آن در دنیای اطراف ما قابل مشاهده است، و دقیقا مکان سوال همین جاست... یعنی انتقال این دوران به ماجرای ظهور و سپس بعد از آن. آن چیزی که مسلم است اینکه اگر قرار بود همه چیز با معجزه و خواست غیر معمول خدا پیش برود؛ پس چرا تا کنون رخ نداده؟ پس ویژگی هایی در آن دوران هست که آن زمان را برای چنین واقعه ای آماده می کند. می توان استنباط کرد که این ویژگی ها باید در ردیف همان اوصاف دوران ظهور باشد منتهی مقداری ضعیف شده. این ویژگی ها با همان مقدار عقل بشری و گنجینه ی نقل موجود در دوران غیبت امام قابل دستیابی است. اگر این ویژگی ها تحصیل نشود حضور امام هم نمی تواند کاری را از پیش ببرد. اما به راستی اگر این ویژگی ها به دست آوردنی است چرا رسیدن به آن اوصاف به حضور شخص امام بسته است؟ آیا با در نظر گرفتن این دیدگاه امام محور نقش عقل انسان به محاق نمی رود؟

برای پاسخ به این سوال باید نگاهی شود به مکاتب بشری و تجربیاتی که انسان با اتکا به عقل خود و بدون ارشادات وحی دارد. تنها در یک قرن از تقابل بین همین دیدگاه ها حدود 80 میلیون نفر انسان طی دو جنگ جهانی کشته شده اند. در زمان روی کار آمدن بلشیویک ها در روسیه تعداد نا معلومی و در چنگ های داخلی امریکا چند صد هزار نفر کشته شدند. قدرت های سلطه گر در این دوران با استعمار کشورهایی که منابع سرشاری در اختیار داشتند، به تاراج منابع، غارت فرهنگی، جنایت های نسلی و... پرداختند؛ که تماما بر مبنای علوم مدرن صورت گرفت. و همه ی اینها و مطالبی که در حوصله ی این نوشتار جا ندارد به یک مطلب شهادت می دهند که عقل بشری اگر چه از جایگاه رفیعی برخوردار است ولی بدون در نظر گرفتن وحی، در چنگال نفس انسان اسیر می شود و آن زمان است که نتایج عقلی از امیال انسان ها قابل تفکیک نیست.

دوران حاضر که به دوران "بازگشت به معنویت" مشهور شده، درست همان موقعی است که باید این اسب سرکش نفسانیات را لگام وحی بزنیم، تا در پرتو آن نور عقل نیز بتواند خود نمایی کند. اما انسان های معمولی که از دست یابی به حقیقت وحی عاجزند و تنها به نوشته هایی که به سختی در طول قرن ها بهشان رسیده، دسترسی دارند. پس مفسری معصوم برای بیرون کشیدن حقایق نایاب از دل نقل برای رسیدن به گنجینه ی وحی از مهم ترین عوامل برای رسیدن به وضع مطلوب می باشد.

و العاقبه للمتقین