داستان زغال سنگ

پس از فاجعه معدن آزادشهر استان گلستان، با دقتی روی دیگر معادن زغال سنگ کشور می توان به این نتیجه رسید که آنها نیز، با حفظ وضع موجود، هر کدام یک بمب ساعتی بالقوه هستند. مهم ترین مشکل این دسته معادن، کمبود نقدینگی است که سرمایه گذاران آنها را از سرمایه گذاری در افزایش تولید و بهبود ایمنی باز می دارد. اما این موضوع از کجا نشأت می گیرد؟!

آغاز داستان زغال سنگ در کشور با تاسیس تولید فولاد در کارخانه ذوب آهن اصفهان شروع شد. در این کارخانه از روش کوره بلند، با استفاده از کک زغال سنگ، اقدام به تولید فولاد می کند. گروه های مختلفی، بیشتر از کشور شوراها، برای اکتشاف و استخراج این ماده راهی ایران شدند.

صنعت تولید فولاد در کشور ما از ابتدا به صورت دولتی، تحت عنوان شرکت ملی فولاد ایران، اداره می شد؛ شامل تمام مراحل آن مانند اکتشاف و استخراج مواد اولیه (مانند سنگ آهن و زغال سنگ) و کارخانه های پایین دستی. اما پس از انقلاب، با رسیدن موج خصوصی سازی به معادن صنعت فولاد، معادن زغال سنگ به بخش خصوصی واگذار شد.

با توجه به دسترس بودن نفت و گاز، استفاده از زغال سنگ به عنوان انرژی هیچ گاه مطرح نشد. لذا کار به این جا رسید اکنون بیش از 90 درصد زغال سنگ کشور تبدیل به کک می شود و به تنها مصرف کننده خود، یعنی ذوب آهن، تحویل می شود. با رو به وخامت گذاشتن وضعیت بازار فولاد در جهان، این کارخانه قدیمی کم کم از سود دهی افتاد و در مقاطعی نیز به ازای تولید هر تن فولاد متحمل ضرر نیز می شد. لذا این وضعیت بد مالی در زنجیره تامین مواد اولیه این کارخانه تاثیر منفی قابل توجهی گذاشت. این اثر در معادن زغال سنگ، که محصولاتشان را انحصارا به ذوب آهن می فروختند و بازار دیگری برای آنها نداشتند، بسیار بیشتر احساس شد.

از طرفی، به دلیل نوع خاص ذخایر زغال سنگ ایران، امکان مکانیزه کردن این معادن وجود ندارد. لذا هنوز این کارگران و نیروی انسانی هستند که بیشترین نقش در هزینه تمام شده این محصولات را تشکیل می دهند. این در حالی است که حقوق و دستمزدها هر ساله در حال افزایش است، اما قیمت خریداری زغال سنگ از سوی ذوب آهن به ندرت افزایش می یابد.

همه این موارد در حالی اتفاق می افتد که در سال های اخیر، همراه با کاهش تولید فولاد در ذوب آهن، واردات زغال سنگ به شدت افزایش یافته است. به این معنا که نسبت تامین زغال سنگ از معادن داخلی به شدت کاهش یافته است.

والعاقبه للمتقین

به نام خدا

امروز روز اول من بود در کلاس جودو

به اصرار برادرم و قدری اضافه وزن پا به این کلاس گذاشتم

استاد خوبی داریم و به نظر مرد پخته و کار بلدی میاد

اما چیزی که از ابتدا نظرم رو بهش جلب کرد حواشی کلاس و اصرار استاد به رعایت آنها بود

مثلاً اینکه اول کلاس باید همه به استاد (سنسی) و شاگرد قدیمی و ارشد کلاس احترام بگذارند

قبل از شاگرد ارشد در صف نمی ایستند

در هر حال باید از استاد برای کاری غیر از کار کلاس اجازه بگیرند

حتی در تمرینات هم باید به حریف خود احترام بگذارند

و...

همه این عوامل به نظر من بی اهمیت برای استاد خیلی مهم هست تا حدی که به برادر من گفت چرا موقع ورود از در اصلی محل تمرین از برادر بزرگترت زود تر وارد شدی!

از نظر او شاید بیشتر تعالیم جودو در همین مسائل حاشیه‌ای است، چیزی که من تازه وارد شاید برام حتی خیلی خنده دار هم باشد! از نظر او رعایت همین مسائل ظاهری است که در روح آدم اثرات خاصی می گذارد که بسیار از اثرات مادی ورزش حرفه ای جودو بیشتر است.

نمی شود به استاد گفت من این احترام ها یا اجازه ها را داخل دلم می گیرم و مقید به انجام این کارهای ظاهری نیستم.

زندگی و دین هم همین طور است. همان طور که ژاپنی ها طی قرون زیاد فهمیدند تاکید بر یک سری مراسمات قبل از ورزش لازم است و موجب تقویت برخی نکات مثبت اجتماعی در افراد می شود (چیزهایی که در سالیان اخیر در مسیر پیشرفت بسیار به درد آنها خورد) دین هم، با توجه به اینکه از جانب خدا ست، می آید و تاکید زیادی می کند بر گروهی از افعال ظاهری که در ابتدا به نظر خیلی بی فایده می آید...

خیلی نوشتم... فقط مقصودم این بود که تکرار افعال ظاهری برای نهادینه شدن فلسفه پشت سر آنها تنها مختص ادیان الهی نیست، بشر هم به آن رسیده! مگر اینکه در سالهای اخیر فطرت او عوض شده باشد

والعاقبه للمتقین

به نام خدا

در روزهای اخیر - زمانی که نمی توانستم وبلاگ را به روز کنم- خیلی بحث ها شکل گرفت در مورد زن و مسایل پیرامون حضور وی در اجتماع. جسته و گریخته، در پیدا و پنهان با توجه به جو جامعه نظراتی داشتم که جدا قابل تامل است. (تعریف از خود نباشه J ) قبل از اینکه وارد بحث شویم لازم به ذکر است در دانشکده ما هم ،به مناسبت، بحث تفکیک جنسیتی مطرح شده که بسیار جالب و درس آموز است (ان شاءالله موضوع بعدی...).

1-      باید دانست در شریعت اسلام هیچ تفاوتی میان زن و مرد در حصول به مراتب عالی و پیشرفت ذاتی نیست. یعنی همانطور که مرد می توان به گونه ای عمل کند که مورد رضایت خدا قرار گیرد، زن نیز چنین توانایی را دارد. بنابراین از این جنبه نباید میان این دو تفاوت قائل شد.

2-      هیچ جنسیتی بر دیگری برتری ندارد. چرا که اصولا برتری را باید کسب کرد و از طرفی چون کسی در انتخاب جنسیت خود مختار نیست، پس این موضوع عقلا نمی تواند پایه برتری جویی افراد باشد.

3-      نداشتن برتری را از طریق دیگری نیز می توان دید. یعنی وجود تفاوت هیچگاه منطقا موجب برتری نمی شود. به طور مثال نمی توان مشخص کرد که "قاشق" بهتر است یا "چنگال"؟! هر دو یک سری استفاده هایی دارند و در جایی به کار می آیند. یعنی "قاشق" برای "قاشق" بودن خوب است و برای "چنگال" بودن عیب و عار و بالعکس! در نظام آفرینش هم "مرد" حیطه ای از وظایف و حقوق را داراست و "زن" نیز برخی دیگر را. برای "مرد"، "مرد" بودن افتخار و "زن" بودن ننگ است و برای "زن"، "زن" بودن مایه سربلندی و "مرد" بودن نشان دهنده ی کاستی های اوست.

4-      اگر یک جا دین گفت که مثلا زن قاضی نمی تواند باشد! باید این گونه برداشت کرد که چون شارع همان آفریدگار آگاه از همه ی اسرار خلقت است، این حکم را وضع نموده. ابدا از حکم نمی توان نقص جنسیت زن را برداشت کرد، چرا که کاملا با توجه بع تفاوت ها بنا نهاده شده است.

در پایان می دانید اگر از خودم بپرسید این چند خط را در یک جمله خلاصه کن، چه خواهم گفت...

وجود تفاوت میان زن و مرد اصلا و ابدا به معنای برتری یکی بر دیگری نیست بلکه فضای کاری، تکالیف و حقوق او را مشخص و معین خواهد کرد.

 و العاقبه للمتقین