به نام خدا
این متن در هوای دهه ی فجر نوشته شده از تاخیر به وجود آمده پوزش می طلبم!!!!
«بیداری قدم اول است. کشور های اسلامی، ملت های مسلم، ملت های مستضعف در سرتاسر جهان، اینها بیدار شده اند و سیاه های امریکایی کتک این بیداری را خورده اند.» امام خمینی ره
شاید جرقه ی این انبار باروت را جوانی به نام « محمد آلبوعزیزی» در روز جمعه 17دسامبر 2010 با خودسوزی در مقابل استانداری « سیدی بوزید» زد. جرقه ای شاید ناشی از مشکلات اقتصادی و فضای بسته ی سیاسی در کشورهای عربی بود؛ اما به سرعت سمت و سویی به خود گرفت که حتما کمتر تحلیلگری انتظار داشت.
غرب که به مدد سه عنصر حضور نظامی در منطقه، دیکتاتوری های دست نشانده که هیچ اراده ای از خود نداشتند و همچنین جریان روشنفکری غربزده توانسته بود امواج آرمانگرایی و ظلم ستیزی مردم منطقه را مهار کند، در مقابل امواج سهمناک این انفجار بزرگ در حیرت عجیبی فرورفته بود. در ابتدا به شدت و به طور معمول در مقابل مردم قرار گرفت و برای حفظ سرمایه هایش تلاش زیادی کرد. ولی بعدها که امواج این سونامی را بالاتر از حد ظرفیت تعریف شده برای مامورینش یافت به طرفداری از ملت های اکنون بیدار شده ی عرب مشغول شد و برای این حرکت نامی پر معنا انتخاب کرد:« بهار عربی»
نمی دانم شما از کی و تا چه حد اخبار این وقایع را دنبال کرده اید... اما آنچه بیش از هر چیز دیگری خود نمایی می کرد تلاش مذبوحانه ی رسانه های غربی و غربزده در گسترش نام «بهار عربی» و تاکید بر غیر اسلامی بودن این حرکات بود. از اینجا بود که عده ای بر این باور بودند که منظور از «بهار عربی»، عبور ملتهای عرب از زمستان سرد عقب افتادگی ناشی از سنت های اسلامی به بهار لیبرال دموکراسی غربی است. اما به راستی چنین بود؟ درست است که کشور هایی که دستخوش این التهابات شدند همگی یا دارای حکومت های موروثی بودند یا ریاست جمهوری های مادام العمر و همین امر سبب پیدا شدن حلقه ی قدرت پیرامون این افراد و در پی آن فراگیری فساد در همه ی امور شده بود ... اما به راستی خواسته ی ملتها فقط دموکراسی بود؟ پس چرا در تونس بعد از بن علی مردم خوشحال از بازگشایی مساجد، اولین نماز جمعه را برپا کردند و در آن خواستار لغو ممنوعیت حجاب شدند؟ چرا عمده ی تظاهرات مردم در این کشورها، که گاه با جمعیتی بیش از چند میلیون نفر برگزار شده، در روز جمعه و بعد از خطبه های نماز و با شعار «الله اکبر» برپا شده است؟ و جالبتر از اینها اتفاقات بعد از پیروزی است؛ عمده ی دولت هایی که بعد از انقلاب سر کار می آیند اسلامگرا و تا حدود زیادی متمایل به جمهوری اسلامی ایران هستند.
اما آنچه این حرکت ها را تا حدود زیادی ابتر ساخته است نداشتن رهبریتی کاریزماتیک و در عین حال محبوب و مذهبی است. چیزی که یا در این گونه حرکات یافت نمی شود، مانند آنچه درمصر شاهدیم، یا رهبر نهضت دارای تمامی ویژگی های فوق الذکر نیست، مثل تونس یا لیبی. به راستی جای شخصیتی به درایت حضرت امام خمینی ره در این حرکت ها خالی بود. الیته نباید از نکته گذشت که در مذهبی که حاکم جامعه « براً او کان فاجرا» مصداق تام اولی الامر در قرآن است و قیام علیه او موجب خروج انسان از دین می شود، شخصی روحانی و فقیه در آن مذهب بیاید و شخصیتی سیاسی به خود بگیرد و خلاف شرعی این چنین بَیِّن(!!!!) انجام دهد! همان طور که در ایتدای امر مراکز عمده ی علمی- مذهبی اهل سنت در مقابل این حرکت ها قرار گرفتند و از آنها بدتر وهابیتِ ملعون که تا کنون نیز مردم کشور های انقلابی را خارج از دین می پندارند.
حال سؤالی که حتما پیش می آید این است که « خوب... وظیفه ی ما در قبال این آشفتگی جهانی چیست؟»« این بیداری که از ایران آغاز شد، در منطقه جوانه زد و ثمراتش امروز در اروپا، امریکا و حتی اراضی اشغالی فلسطین گریبان حهان خواران را گرفته است با ظهور مهدی فاطمه عجل الله فرجه چه ارتباطی دارد؟»
همه ی این حرکت ها نشان دهنده ی بیداری و ایقاظ جامعه ی بشری نسبت به منجلابی است که در آن فرورفته است. همه می دانند جایی که در هستند جای خوبی نیست؛ اما «این جا نباشیم کجا باشیم؟» سؤال عمده ی مخالفین این حرکتهاست که سعی دارندوضعیت موجود جهان را تنها وضعیت متصور برای حال حاضر عالم جلوه دهند و القای این ناامیدی را می کنند که « جز وضعیت موجود راهی برای زندگی بشر وجود ندارد»! اینجاست که چشم جهانیان فقط به یک نقطه معطوف می شود؛ آنهم ایران است! جایی که برخلاف همه جای دنیا ادعا دارد « نه شرقی، نه غربی، جمهوری اسلامی». یعنی به عنوان جوانان شیعه وظیفه ای مهم در قبال این بیداری جهانی داریم و آن هم «نظام سازی» است. یعنی جامعه ای بسازیم از لحاظ علمی در مرز های علم، از لحاظ رفاه عمومی در سطحی بالا و از نگاه علوم انسانی کشوری صاحب ایده و تأثیر گذار (با کمک علوم انسانی اسلامی- ایرانی) و از دیدگاه اخلاقی- اعتقادی مورد رضایت امام عصر عجل الله فرجه.
حال برماست که با استفاده از تشنگی جهانیان به معارف حقه ی اسلام و تشیع و همچنین خستگی آنها از وضع موجود با ارائه و قدم نهادن در راه جامعه ی موعود به زمینه سازی برای ظهور موعود مبادرت ورزیم.
بیایید در بهمن 90 عهد ببندیم که دنباله روی حرکت پدران مادران خود در بهمن 57 باشیم.
« و قد مکر الذین من قبلهم و فلله المکر جمیعا یعلم ما تکسب کل نفس و سیعلم الکفار لمن عقبی الدار»
والعاقبه للمتقین
توسط : 
